een geschenk uit de hemel en een super mooi land

Daar zijn we weer. met de bus dus naar tegucigalpa we waren daar om 7:30 beetje vergist in de tijd want hij ging om 8:45 maar niet getreurd mooie luxe bus en na 4 uurtjes tuffen waren we er, taxi gepakt naar kantoor van nicatrans, daar aangekomen wilden we een ticket boeken voor de volgende dag naar managua (nicaragua) maar u raad het al wel weer.... FULL... er was weer geen plek in de herberg voor jozef uuhh ik bedoel jacob en maria dus wij een beetje heen en weer aan het mekkeren met dat vrouwtje maar geen woord engels. stond er een jongen achter ons en die vroeg of hij mischien kon helpen, nou graag natuurlijk! dus hij aan het vragen enzo maar was dus echt geen plek en ook niet bij andere rechtstreekse bussen, dus wij gevraagd is er geen andere manier met lokale bussen ofzo, nou dat kon wel en hij wilde wel met ons meelopen om het aan te wijzen, nou top maar we moesten ook weer ff pinnen na 2 banken 1 gevonden die ons pasje accepteerde, toen maria aan het pinnen was had ik even een praatje met de jongen en zei hij tegen mij ik wil ook wel met jullie meereizen tot aan de grens en daar regel ik dan een taxi voor jullie, ik wist niet wat ik hoorde en dacht gelijk die wil wat van ons dus zei ik ook, wat heb jij daaraan om dat te doen. was ongeveer 2 uur rijden en dat moest hij dus ook weer terug! maar hij zei dat hij er niks voor wilde hebben maar dat hij graag mensen helpt. nou ja mit een skriebelbientjen toch maar doen dan. toen we in de taxi naar de bus zaten praatje met onze nieuwe vriend, bleek hij theologie te studeren in costa rica en hij wou graag dominee worden en was nu op vakantie bij zijn familie in honduras. ongelooflijk dat je in zo een ver land zoiets meemaakt. het heeft zo moeten zijn want dit kun je geen toeval noemen! dus samen met de bus naar een plaatsje vlakbij de grens gereden en daar heeft onze reddende engel een taxi voor ons geregeld naar de grens, eerst nog even samen snel wat gegeten, dit zullen we nooit meer vergeten.(hebben nog steeds contact met hem) dus aangekomen bij de grens om 16:45 rennen met de koffers want de grens sluit om 17:00. nou je weet daar echt niet wat je moet doen allemaal hokjes en niemand die een woord buiten de haven praat (en dan heb ik het over HUN haven) eindelijk voor het loketje moesten we eerst ergens anders heen dus daarheen fotootje en een stickertje en weer naar het loketje beetje zwammen en wat dollartjes er tegenaan en gaan met die banaan, 10m verderop weer een mannetje die een dollartje moest hebben en toen de grens van nicaragua nou dat viel mee, nog een paar centen er tegenaan gekletst en toen waren we toch echt in nicaragua!!! maar ja dan sta je daar in een beetje niemandsland het begon al donker te worden met 2 immense koffers (maria) en geen taxi te bekennen en we wisten helemaal ook nog niet waar we naartoe konden. stond daar een man met een vrouw en wat kinderen en een heeel groot paket bij zich een beetje tegen ons aan te zwetsen en hij dacht dat ie goed engels kon maar was geen woord van te verstaan was gewoon spaans met zo af en toe yes of my friend tussendoor maar hij had het wel over bus en dat wilden wij horen. Dus zaten wij daar al ff en ik zeg tegen mari ik loop urs ff wat naar beneden want anders zitten wij hier vannacht nog.